...czasami nie jest łatwo o chwilę relaksu. Często wręcz dość trudno wygospodarować ten czas dla siebie. Rano gonitwa przed szkołą, przedszkolem, wieczorem brak siły zupełny. Ale się staram jak mogę. Ostatnio korzystając z tego, że dziatwa poszła do szkoły i przedszkola, a Arturro zasnął postanowiłam zająć się sobą. Na pierwszy ogień pyszniutka kawa i ciasteczka czekoladowo-miętowe. Rewelacja. Poranne słońce czarna kawusia i czarne ciasteczka. Mhm... Cud miód.
A więc piłam sobie kawunię - pyszna z prawdziwą pianką espresso. Czarna i gorzka jak lubię. Kiedyś dawno temu, czyli w zamierzchłych czasach pijałam kawę "plujkę" posłodzoną. Nie pamiętam czy dodawałam mleko, raczej nie dodawałam. W każdym razie było to jakieś 20 lat temu. Odwiedził mnie kolega, zaserwowałam kawę i zapytałam: "Słodzisz?"Odpowiedzi nie dostałam wprost. Odpowiedział mi: kawa jest czarna po to, żeby była czarna i gorzka żeby była gorzka. A później mnie namówił, żeby spróbowała pić niesłodzoną. Podszedł mnie sprytem i inteligencją. Wziął pod włos jak mawiają. No i spróbowałam. Na początku miałam opory, smakowała dziwnie a z czasem zauroczył mnie ten smak. Gorzkawy. Cierpki. Pyszności. Podczas naszych spotkań nigdy nie piłam słodzonej. A później zupełnie wsiąkłam - i tak jest do dzisiaj. Piję gorzką. Chociaż zdarzają się takie chwile, gdy podczas nocnej podróży samochodem podkradam od mojego małża kilka łyków "ulepka". Ulepek to biała kawa z czterema lub pięcioma łyżeczkami cukru. Sama bym takiej całej nie wypiła, ale podkraść kilka łyków w czasie podróży lubię.Wracając do wspomnianego poranka - wcinałam ciasteczka, którymi starałam się delektowac jak najdłużej i przyznam szczerze cieżko mi to wychodziło, bo pyszne były okrutnie a miałam juz tylko dwa ostatnie.
Niestety zniknęły podobnie jak kawusia :-(. Młody spał, więc postanowiłam dalej zadbać o siebie. Załapałam się na pielęgnacyjną kąpiel, uskuteczniłam jakieś zabiegi. Wyczłapałam z wanny. Cała szczęśliwa nałożyłam maseczkę na twarz i szyję. Maseczka z tych "na młodość". I kiedy kończyłam aplikację, błoga ciszę rozwerwał dźwięk domofonu. Dzwoni okrutnie głośno. Biegłam ile sił w nogach na dół, ale młody się obudził przy pierwszym dźwięku:(. Drzwi otworzyłam z pięknistą maseczką na twarzy. Listonosz przyniósł paczkę. O przepraszam, nie listonosz. To był doręczyciel paczek. Jakoś woleliśmy nie patrzeć sobie w oczy ;-) W każdym razie tak skończył się mój czas relaksu tego dnia. Na kolejną "dawkę" jeszcze się nie doczekałam. Jednak wierzę, że już wkrótce..
