Tak niewiele trzeba

Siódma rano. Latem to środek nocy, bo dzieci jeszcze w większości śpią. Szczególnie te szkolne.
Stoję w kuchni, trochę jeszcze nieprzytomna, bo rozbieg rano mam zazwyczaj długi. Podnoszę oczy i zerkam przez okno. Po drugiej stronie ulicy w oknie stoi kobieta, uśmiecha się i macha do mnie ręką, Chcąc nie chcąc usta same rozciągają się w uśmiechu. I tak już zostaje mi na dalszą część dnia. Po bezinteresownym uśmiechu od pani z naprzeciwka. Pani starszej ode mnie o jakieś 20 lat, pani, która jest od 14 lat nianią u nowych sąsiadów. Taka zwykła poranna serdeczność.

Zdarzyło się tak, że Druga w tym roku pojechała do dobrych znajomych do Krakowa. Trzy dni z dala od rodziców, ale pod opieka dorosłych. Inny rodzaj wypoczynku niż znany do tej pory, czyli kolonijny. Dla mnie też nowe doświadczenie. Wypuściłam nastolatkę spod skrzydeł. Moje dziecko miało szansę zobaczyć inną rodzinę "od środka". Wyjazd bardzo poznawczy, bo samotna podróż pociągiem to też duże przeżycie dla trzynastolatki. Wyjazd zupełnie nieplanowany, ale wynikający z otwartości i sympatii. Kiedy trzy dni później moja córeczka wróciła do domu przyjechała z bukietem lawendy pięknie przygotowanym, z dołączonym woreczkiem z koronką. Dzieło mojej znajomej. Dla mnie, z ich ogródka. Wzruszyłam się i uśmiech mam na twarzy za każdym razem kiedy pomyślę "lawenda".

Jadę autem, zmęczona, wjeżdżam w uliczkę do naszego Czworokątnego domu. Droga prowadzi do lasu i często można spotkać tu ludzi młodszych, starszych, całkiem młodych nie tylko z dziećmi, ale przede wszystkim z psami, bo idą ze swoimi podopiecznymi na długi spacer. Idą młode dziewczyny z psem. Nastolatki właściwie, znamy się w zasadzie z widzenia. Kiedy mnie zauważają, pojawia się uśmiech i machanie ręką na powitanie. Taka serdeczność. Bezinteresowna.

Tak niewiele trzeba by było miło. Uśmiech, pomachanie ręką, pomyślenie o drugiej osobie, kiedy jest daleko. Serdeczność, która nic nie kosztuje. Idę rozsyłać uśmiechy w świat :-)

Pozdrawiam Czworokątnie

Joanna